میلاد حضرت زینب- سلام الله علیها
حضرت زینب کبری علیهاالسلام در سال ششم هجری پس از صلح حدیبیه و دو سال پس از تولد حماسه ساز نهضت عاشورا؛ حضرت امام حسین علیه السلام در روز پنجم جمادی الاول سال پنجم یا ششم هجرت در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
این درّ گرانبهای نبوی و علوی پس از مادرش، مظهر وجودی پیامبر، علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام گردید، و به حق ایشان را زینب یعنی زینت پدر نامیدند.
او در خانواده ای که به طهارت و پاکی شهرت داشت، دیده به جهان گشود؛ همان محفلی که آیه «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا» همواره بر عصمتش صحه می گذارد، خانواده ای که ملائکه غبار در و دیوارش را به تبرک بر دیدگان می نهند و بر آن مباهات می کنند. او را ام کلثوم کبری و صدیقه صغری می خواندند ضمن آنکه نسب نبوی ، تربیت علوی و لطف خداوندی از او فردی با خصوصیات و صفات برجسته ساخته بود، به گونه ای که با عنوان «عقیله بنی هاشم» نیز خطاب می گردید.
تولد عقیله بنی هاشم با سفر پیامبر همزمان شده بود، از این روی مادرش فاطمه علیهاالسلام از علی علیه السلام خواست نامی برای این نوزاد تعیین کند، اما پدر این امر را به بازگشت پیامبر واگذار کرد. وقتی پیامبر از سفر برگشت ضمن ابراز خشنودی و خرسندی فرمود: «فرزندان فاطمه فرزندان من هستند، اما خداوند، خود درباره آن تصمیم می گیرد.» جبرییل امین الهی نازل شد و سلام خداوند را به رسول پاکش ابلاغ کرد و گفت: باری تعالی می فرماید: «نام این دختر را زینب بگذار که این نام را در لوح محفوظ نوشته ام» آن گاه رسول خدا زینب علیهاالسلام را در آغوش گرفت، بوسید و فرمود: «به همه سفارش می کنم این دختر را احترام کنید که او نیز همچون خدیجه است ».
وقف اسلام
و دیری نپایید که زینب علیهاالسلام بسان خدیجه کبری در راه اعتلا و سرافرازی اسلام تمامی مصایب و بلایا را تحمل کرد و با صبر و استقامت و ایثار زمینه رشد و تعالی این دین مقدس را بیش از پیش فراهم ساخت. ایشان در دوران عمر با برکت خویش، مشکلات و رنجهای زیادی را از شهادت پدر و مادر گرفته تا شهادت برادران و فرزندان، و حوادث تلخی چون اسارت و... را تحمل کرد و همین سختی ها از او فردی صبور و بردبار ساخته بود.
صبر زینب؛ صبری خداپسندانه، هدفدار و اندیشمندانه بود. شخصیت ذاتی زینب کبری از بدو تولد تا لحظه رحلت عامل مهمی است که حیات سراسر افتخار این بانوی عزیز نبوت و امامت را از دیگر بانوان جدا ساخته و در تمامی فراز و نشیبها فطرت خداشناسی و اوصاف رحمانی در وجودش تبلور یافته است و از این رو در صبر و مقاومت، پاکدامنی و عفاف، پشتکار و ایمان، زهد و پارسایی و... زبانزد خاص و عام شده است.
زهد و بندگی
زینب کبری علیهاالسلام را باید نمونه بارز زاهد کامل دانست. او هرچند همسرش از ثروتمندان کم نظیر عرب به شمار می آمد، اما از همه زیبایی های دنیا چشم پوشید و برای رضای خدا و یاری نهضت مقدس برادر ، راه کربلا را در پیش گرفت و در این راه چون کوهی استوار و پا برجا پناهگاه امن خاندان عصمت و طهارت شد.
زینب علیهاالسلام از شیفتگان عبادت و شب زنده داران عاشق بود و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت. امام سجاد علیه السلام در توصیف این خلوص پر معنا می فرمود: «عمه ام زینب در مسیر کوفه تا شام همه نمازهای واجب و مستحب را اقامه می کرد و در بعضی منازل از شدت گرسنگی و ضعف ، نشسته نماز می گزارد.»
جلوه ارزشمند این عبادت خالصانه به گونه ای است که امام حسین علیه السلام هنگام وداع به خواهر عابده اش خطاب به ایشان می فرماید: «خواهر جان! مرا در نماز شب فراموش مکن!»
فاطمه دختر امام حسین علیه السلام نیز در این باره می گوید: «عمه ام زینب در شب عاشورا همواره در محراب عبادتش ایستاده بود و با خدای خویش مناجات می کرد».
علم و دانش الهی
زینب علیهاالسلام در خانه ای پرورش یافت که اهل آن همگی از علم و دانش الهی بهره داشتند و مسلماً پرورش یافتن در چنین خانواده ای - که همگی اولوالعلم و راسخان در علم هستند- ابواب دانش را به رویش گشوده و او را جرعه نوش چشمه علم خدایی کرده است. او از لحاظ علمی به درجه ای رسید که امام زین العابدین علیه السلام درباره اش می فرماید: «عمه جان تو به حمدا... زن دانشمندی هستی که معلم و مدرسه را ندیده ای و فهمیده ای می باشی که به تو علم و درایت نیاموختند.»
و ابن عباس با آن جلالت قدر و علو مرتبه در حدیث و علم، از آن حضرت روایت کرده و از آن حضرت به عقیله تعبیر می کند.
حضرت زینب علیهاالسلام با اینکه دختری خردسال بود، این خطبه عجیب و غراء را که حاوی معارف اسلامی و فلسفه احکام و مطالب زیادی است، با یک بار شنیدن حفظ کرده و خود یکی از راویان این خطبه بلیغه و غراء می باشد.
فصاحت و بلاغت
شاید بارزترین ویژگی زینب علیهاالسلام که دوست و دشمن او را به آن می ستایند درست گویی و شیوا سخنی است. زیبا سخن گفتن و روانی عبارتها و الفاظ چنان در زینب علیهاالسلام ملکه شده بود که در سختترین و بحرانیترین لحظه با موازین ادبی سخن می گفت. نیشابوری در این باره می گوید: «زینب در فصاحت و بلاغت در پارسایی و عبادت مانند پدرش علی علیه السلام و همانند مادرش زهرا بود.»
همچنین علامه مامقانی با استناد به خطبه های زینب علیهاالسلام می نویسد: «او در فصاحت و بلاغت چنان بود که گویی زبان علی در کام داشت.»
بیان سخنان و خطبه های عالمانه و همراه با استدلال به آیات قرآن کریم، در کربلا، بازار کوفه، مجلس ابن زیاد و دربار یزید از سوی زینب علیهاالسلام ، نیز هر یک شاهد گویایی بر توانایی علمی ودانش ایشان است.
فداکاری و جهاد
بهترین مجال برای شناخت شخصیت وجودی حضرت زینب علیهاالسلام، عرصه عاشورا و اسارت خاندان پیامبر است. برخورد با ستمگران زمان که تاریخ جزییات آن را نیز ثبت کرده، بزرگی دختر امیرمؤمنان را شهادت می دهد.
زینب علیهاالسلام آیینه حسین و آیینه دار آیین رسول خدا بود. دیدارش، تماشای حسین علیه السلام را به دیدگان مضطرب هدیه می داد و او شعله عشق حسین را در میان دلهای مشتعل کربلا تقسیم می کرد تا هیچ کس بی نور حسین گام درراه نگذارد. او صبر و شکیبایی و همه سرمایه غریبی ها و بی پناهی ها بود. زینب و حسین دو تصویرند در کربلا و کوفه؛ بلکه در همیشه و همه جا برای همه آنان که بخواهند یک حقیقت را در دو جلوه ببینند.
آری زینب علیهاالسلام زبان علی علیه السلام در کام و ذوالفقار علی علیه السلام در نیام است. او آفتاب عفت زهرا علیهاالسلام در حجاب و حلم حسن علیه السلام در سینه است. کلامش یادآور فصاحت جاری بر زبان رسول خداست. ردای وصله خورده و قد خمیده اش، مظلومیت فاطمه علیهاالسلام را و چشمهای مضطربش از سر بریده برادر بر نیزه حکایت می کند. به راستی کیست که چون او از آغاز تا پایان زندگی، در دامان مصیبت و صبر آن زندگی کند و کیست که چون او این چنین در برابر آماج سختی ها شکیبایی از خود نشان دهد؟!
منبع: تبیان
