رویای صادقه

یک سال، محرم و صفر را در ایلام بودم. بعد از مسافرت تبلیغى، روزى که به قم برگشتم، در نزدیکى حرم از ماشین پیاده شدم و با شیخ محترمى که قبلاً سابقه آشنایى داشتم برخورد کردم.

 

 ایشان چندى قبل با زحمت فراوان خانه‏اى به قیمت هفتاد، هشتاد هزار تومان تهیه کرده بود؛ به طورى که براى تهیه آن، همه کتاب‏ها و زیور آلات همسرش را فروخته بود.

 

 لذا در اولین برخورد پس از احوال‏پرسى از او پرسیدم: منزل را چه کردى؟ گفت: هنوز ده، پانزده هزار تومانش مانده است که اگر این هفته پرداخت نکنم، خانه از دستم بیرون مى‏رود.

 من یک مرتبه تصمیم گرفتم هفت هزار تومانى که طى دو ماه تبلیغ گرفته بودم به این شیخ بدهم. پول را به او دادم و گفتم: برو که خانه از دستت نرود.

 

وقتى به خانه رسیدم، حدود دویست تومان بیش‏تر نداشتم و این قضیه را به هیچ کس نگفتم. و آن شیخ هم با آقاى بهاءالدینى رابطه‏اى نداشت، ولى شیخ بسیار محترمى بود و از اطراف خراسان هم بود.

 

 چند روزى گذشت و آن دویست تومان هم تمام شد. همان شب آقا (آیة‏الله بهاءالدینى) را در خواب دیدم که دو هزار تومان به من دادند؛ من هم این خواب را حمل بر این کردم که آدم تشنه، خواب آب مى‏بیند؛ لذا به خواب ترتیب اثرى ندادم.

 

فرداى آن شب طبق معمول براى نماز مغرب و عشا به حسینیه آقا رفتم و در صف سوم، چهارم نشستم. بعد از نماز، آقا از روى سجاده بلند شدند و داخل اتاق رفتند و برگشتند و از پشت سر مرا صدا زدند.

وقتى برگشتم، مقدارى پول به من دادند. پول را گرفتم و به کوچه آمدم. نگاه کردم دیدم همان دو هزار تومانى است که دیشب در خواب دیده بودم.

 

این اولین جرقه براى من بود و یک حالت خاصى به من دست داد. وقتى به خانه برگشتم موضوع را به خانواده گفتم. و من تا آن وقت در مورد قرض دادن به آن شیخ و بعد تمام شدن پولمان و همین طور خواب دیشب، چیزى به خانواده نگفته بودم، ولى با این اتفاق همه چیز را برایش گفتم و اضافه کردم که: اگر امشب چیزى در خانه داریم، بخوریم؛ فعلاً به این دو هزار تومان دست نزنیم.

 

 با ده، پانزده قرانى که داشتیم نان سنگکى خریدیم و آن شب را به سر بردیم. فردا شب بعد از نماز مغرب و عشا دو هزار تومان را خدمت آقا گذاشتم و عرض کردم: آقا اشتباه نکردید که این پول را به من دادید؟ (البته بعد فهمیدم تعبیر درستى به کار نبرده‏ام). گفتم: ما احتیاجى نداریم؛ اگر هم احتیاجى باشد با صد تومان، دویست تومان رفع مى‏شود.

 

ایشان فرمود: فلانى ما در زندگى اشتباه زیاد داریم، ولى در پول دادن به کسى اشتباه نمى‏کنیم؛ شما کار خوبى کردید و این پول را یک نفر حواله داده بود براى تو، که نمى‏خواهم بگویم.

آن شب آن پول خرد نشد. صبح دیدم در خانه را مى‏زنند. رفیقى داشتیم از ایلام، به نام آقاى حسینى، که کشاورز بود، آمد و پولى به ما داد و رفت.

 هر چه تعارف کردم، داخل نیامد، گفت: عازم تهران هستم. خلاصه این که، هر وقت نوبت به آن دو هزار تومان مى‏رسید که خرج کنیم، پولى مى‏رسید؛ تا این که جمهورى اسلامى برقرار شد و پول‏ها را عوض کردیم.